Nie zapomnę, jak mama ubierała 12-letnią mnie (ze łzami na końcu nosa) w używane ciuchy. Później gdy już sama decydowałam o swojej garderobie wizja ubrań ”nienowych” była czymś, czego nie dopuszczałam do głowy. Minęło kilka lat i role się odwróciły. Zaczęłam przynosić do domu siatki pełne złotówkowych zdobyczy, słysząc, że zamiast „tych szmat” kupiłabym w końcu „coś porządnego”.

Tak więc w wyniku wielu zbiegów okoliczności, połączenia pomysłów, które od jakiegoś czasu błądziły mi gdzieś po głowie i dzięki współpracy ze świetnymi ludźmi powstał projekt udowadniający, że odzież używana to nie „jakieś szmaty”, czy wymysł młodych, by być cool. To po prostu sposób na zyskanie oryginalnej, często dużo lepszej jakościowo, tańszej i przede wszystkim z historią stylizacji, a nawet całej szafy. Chcę udowodnić, że jedynym ograniczeniem w modzie jesteśmy my sami, a młodość jest dodatkowym pretekstem, by eksperymentować i nie bać się doświadczać.

Mam wrażenie, że pomimo znacznego spopularyzowania second-handów w Polsce, kupowanie i noszenie ubrań używanych wciąż jest czymś „egzotycznym”. W końcu jeszcze do niedawna tańsze automatycznie uważane było za gorsze. Ponadto pozostałości po PRL-owskich wspomnień kreowały w Polakach potrzebę posiadania upragnionego, ale przez długi czas niedostępnego luksusu. Na przełomie ostatnich lat zauważyć jednak można znaczną zmianę myślenia związaną z coraz silniej przebijającym się głosem młodych, których spojrzenie na świat jest kompletnie inne. Wzrost świadomości ekologicznej wpłynął na wiele zmian w sposobie życia nowego pokolenia, również w ich szafach. Zmiana myślenia na temat swojej garderoby to możliwość na danie nowego życia ubraniom, ale i sobie. Cieszy fakt, że coraz więcej organizuje się swapów ubraniowych czy nawet między rówieśnikami zanika wstyd, czy niezręczność związana ze wzajemną wymianą nienoszonych „szmat”.