Krótko o historii

Niemiecki nazistowski obóz pracy przymusowej utworzony został w październiku 1942 r. w Krakowie na obszarach dwóch dawnych cmentarzy żydowskich, jako jeden z trzech założonych przez władze niemieckie III Rzeszy na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Przeznaczony był dla kilku tysięcy więźniów, głównie Żydów ze zlikwidowanego w marcu 1943 r. krakowskiego getta.

W lipcu 1943 r. Niemcy na terenie obozu utworzyli obóz pracy wychowawczej dla Polaków. Przetrzymywano w nim mieszkańców Krakowa oraz ofiary pacyfikacji miejscowości podkrakowskich.

W styczniu 1944 r. teren został przekształcony w obóz koncentracyjny (Konzentrationslager Plaszow bei Krakau – KL Plaszow). W szczytowym okresie liczba więźniów wynosiła ok. 25 tys., a na jego terenie (80 ha) znajdowało się ok. 200 obiektów. W sierpniu rozpoczęła się likwidacja obozu. 14 stycznia 1945 r. ostania grupa około 600 więźniów KL Plaszow wyruszyła pieszo w kierunku Auschwitz-Birkenau. Od 18 stycznia do października 1945 r. na terenie obozu stacjonowała Armia Czerwona, pustosząc poobozowy teren.

Szacuje się, że przez cały okres funkcjonowania obozu więziono w nim około 35 tysięcy osób, a liczba ofiar wynosiła około 6 tysięcy.

Na terenie obozu mieściły się dwa kamieniołomy, z których wydobywano wapień służący do budowy obozowej infrastruktury. Była to najcięższa z prac obozowych. To właśnie morderczy trud i spracowane dłonie więźniów stały się dla nas symbolem pamięci o tym tragicznym miejscu i ludziach, które ono pochłonęło.

informacje zaczerpnięte z materiałów Muzeum Krakowa i Muzeum KL Plaszow